İstanbul

Hayat demek yetmiyor bazı korkulara
Bir dolu iniş var bir dolu yokuş var
Sesleri hırsız gibi girer uykulara
Susmuyor giderken göçebe kuşlar

Daralır odam yetmez bazen nefes almaya
Hazırdır gün bana çoktan ama ben hazır olmam bilirsin
Bıraktığın gibi her şey hiç dokunmadım

Senin sesin duvarları örüyor hala bu evde bir de
Penceremi açınca tarihin kokusu gelir boğazdan
Güneş ışığıyla soğuk çalar akşamki ayazdan
Tenime dokunur yanıma sokulur İstanbul
Ben de hakkıma sarılırım aşkından kalan mirastan